Падае сьнег на стаптаны жаўнерамі пляц.
Крок іх рытмічны, нібыта радок вершаваны.
Гэткія рытмы дыктуе паэтам іх час,
Словы паэта – як сьнег над зямлёю праданай.
Божа, ня верыцца – колісь зьвяралі радкі
З плаўным антычным прыбоем,
з узмахамі вёслаў,
З тонкім лунаньнем у танцы жаночай рукі,
З пошумам ветру,
з руплівымі рухамі кроснаў.
Зараз адзіны даступны сьвядомасьці гук –
Крокі ўбіваюцца ў глебу
ды зброя ляскоча.
Ды не хапае ні кратаў, ні крыкаў, ні рук
Песьню ўтрымаць,
што раўняцца па іншых ня хоча.
Пляцамі, бы лішаямі, зямля парасла.
Уладары любяць шэрагі і пастраеньні.
Пад барабаны прымервай узмахі крыла,
Чайкам дняпроўскім свае падары летуценьні.
Стацца жывою магілай для фарбаў і слоў!
Выбіты пляц да адчаю,
да цьвёрдасьці сьмерці.
Там, дзе дняпроўскія чайкі –
жывая любоў,
Там аб сваім не забудуць ніколі паэце.
Крочаць па сьвеце жаўнеры, плячо да пляча.
Сьнег абсыпае –
і не растае на валосьсі.
Час памірае ў той час,
як паэты маўчаць.
І нараджаецца песьня
і чайкай галосіць.
|
|
